...........................................
Τα αποσιωπητικά σημειώνονται όταν δεν τελειώνουμε τη φράση. Επίσης όταν σε παράθεμα από συγγραφέα παραλείπομε ένα τμήμα φράσης ή και φράσεις ολόκληρες· στις περιπτώσεις αυτές τα αποσιωπητικά τοποθετούνται μέσα σε αγκύλες: Για την απάντηση στο ερώτημα των εξετάσεων, δείτε στη σελίδα 41 του βιβλίου την παράγραφο: «Από τη σοβαρότητα [...] είναι επανάσταση των ιδεών.».
Με τα αποσιωπητικά δηλώνεται επίσης θαυμασμός, ειρωνεία, συγκίνηση, φόβος, δισταγμός, ντροπή, περιφρόνηση, απειλή κτλ., για όσα θα σημειωθούν αμέσων κατόπιν, π.χ.: «Μην ξανάρθεις αδιάβαστος, γιατί...» «Κι έπειτα... έπειτα όλα τέλειωσαν.»
Aποσιωπητικά σημειώνομε, σ' ορισμένες περιπτώσεις, και μετά από θαυμαστικό ή ερωτηματικό, στις περιπτώσεις αυτές δείχνουν ένα σταμάτημα στην ομιλία, π.χ.: «Και τι δε θα 'κανα! ... Φτάνει να μ' άφηνες.» «Πώς μας θωρείς ακίνητος; ...»
Αποσιωπητικά χρησιμοποιούμε και στην περίπτωση δισταχτικής ομιλίας, χωρίς ν' αποσιωπούμε τίποτα, προκειμένου να τονιστούν εκείνα που θ' ακολουθήσουν.
πηγή
Στην αρχή, τρόμαξα.
Μετά στεναχωρέθηκα.
Μετά το μετά, άρχισα να γράφω ένα γράμμα.
Πριν το διαβάσω, το χέρι αποφασιστικό, πάτησε το κλικ, πριν το μετανιώσω.
Μετά το πριν, πέρασαν ώρες που ψάχνω, μαθαίνω, εμηνερώνομαι, χίλιες σκέψεις, τόσο διαφορετικές από τις πρώτες, τις γραμμένες και σταλμένες, ήδη, τις τόσο εγωιστικές!
Τελικά, πόσο εύκολα πονάμε εμείς οι άνθρωποι, ανθρώπους που δεν ξέρουμε;
Πόσο;
Με πόνεσε και τον πόνεσα.
Δεν ήξερα όμως, πόσο τον είχα "πονέσει".
Κι εκείνος πάλι, πώς δεν κατάλαβε, ότι κι εγώ από πόνο το έκανα;
Και τι έκανα;
Τους πόνους μας ένωσα
....
εδώ οι τελίτσες.
Στεναχωρημένη, έτσι κι αλλιώς!
Είναι από κείνες τις στιγμές, τις στενάχωρες, που παλιές στιγμές, ίσως και χαρούμενες, έρχονται και κάθονται πάνω στις καινούργιες και τις κάνουν
.......
τελίτσες!
Σκατά!
Είπα: "Θ' αλλάξω", κολοκύθια!
Πήγα στο you tube να βρω τραγούδι, ανάλογο της στιγμής μου, που κρατάει εδώ και ώρες...
Ούτε λάστιχο να ήταν!
Μα είναι δυνατόν όλα τα τραγούδια να μιλάνε για έρωτα και για αγάπη;
Έλεος!
Ξέρω τα βασικά και χοντρά λάθη της ζωής μου.
Τ' αγαπάω κιόλας και αναλαμβάνω τις συνέπειες.
Στα λεπτά λάθη, από ορθογραφικά ως συμπεριφοράς, προσπαθώ να διορθώνομαι.
Στα εν αγνοία μου, όμως, μέγα πρόβλημα!
....Απόψε, παραδέχτηκα το Φεις, που έχει μια εντολή απενεργοποίησης λογαριασμού, για όσο ή και για πάντα.
Εκεί, όλα διορθώνονται, απ' όλα φεύγεις.
Δε σε βλέπουν, δεν βλέπεις, κανέναν δεν ενοχλείς.
Αν γινόταν το ίδιο με τα μπλογκς και το γιου, μου, σου, του, πόσο απλά θα ήταν όλα!
Κι αν γίνεται και δεν το ξέρω, θα πρέπει να το μάθω.
Κι αν το μάθω όμως και σε άλλες λάστιχο στιγμές, το κάνω, ποιόν θα έχω "σώσει" τελικά;
Πόσο μπορεί να κινδυνεύει ο κόσμος από μένα;
Και πόσο εγώ, απ' αυτόν;
.............
Δε ξέρω, χάθηκα.
Αποφασισμένη για καινούργιες αλλαγές, πάλι.
Αναγκαστικά.
Πάλι και ξαναπάλι.
Έχει ανάποδες στιγμές η ζωή, χιλιάδες!
Όσες και στροφές!
Έφτασα σε αδιέξοδο με τα λάθη που κάνει η ζωή.
...Και τελικά, η ζωή είναι, εμείς, οι άνθρωποι!
Οι μικροί ή οι μεγάλοι.
Οι άσημοι ή οι διάσημοι.
Οι φτωχοί ή οι πλούσιοι.
Πες το, ρε Στράτο, κι ας μιλάει για αγάπες!
Λάθη μεγάλα και για να μην τα συνεχίσω, θα πάω για ύπνο, νωρίτερα.
Κάποια καλά και έτοιμα θέματα που είχα, αναβάλλονται, ως νεωτέρας.
Μάς προέκυψε.
Μέσα και το "ως νεωτέρας", καλύτερης ψυχολογίας, κυρίως!
Τα αποσιωπητικά σημειώνονται όταν δεν τελειώνουμε τη φράση. Επίσης όταν σε παράθεμα από συγγραφέα παραλείπομε ένα τμήμα φράσης ή και φράσεις ολόκληρες· στις περιπτώσεις αυτές τα αποσιωπητικά τοποθετούνται μέσα σε αγκύλες: Για την απάντηση στο ερώτημα των εξετάσεων, δείτε στη σελίδα 41 του βιβλίου την παράγραφο: «Από τη σοβαρότητα [...] είναι επανάσταση των ιδεών.».
Με τα αποσιωπητικά δηλώνεται επίσης θαυμασμός, ειρωνεία, συγκίνηση, φόβος, δισταγμός, ντροπή, περιφρόνηση, απειλή κτλ., για όσα θα σημειωθούν αμέσων κατόπιν, π.χ.: «Μην ξανάρθεις αδιάβαστος, γιατί...» «Κι έπειτα... έπειτα όλα τέλειωσαν.»
Aποσιωπητικά σημειώνομε, σ' ορισμένες περιπτώσεις, και μετά από θαυμαστικό ή ερωτηματικό, στις περιπτώσεις αυτές δείχνουν ένα σταμάτημα στην ομιλία, π.χ.: «Και τι δε θα 'κανα! ... Φτάνει να μ' άφηνες.» «Πώς μας θωρείς ακίνητος; ...»
Αποσιωπητικά χρησιμοποιούμε και στην περίπτωση δισταχτικής ομιλίας, χωρίς ν' αποσιωπούμε τίποτα, προκειμένου να τονιστούν εκείνα που θ' ακολουθήσουν.
πηγή
Στην αρχή, τρόμαξα.
Μετά στεναχωρέθηκα.
Μετά το μετά, άρχισα να γράφω ένα γράμμα.
Πριν το διαβάσω, το χέρι αποφασιστικό, πάτησε το κλικ, πριν το μετανιώσω.
Μετά το πριν, πέρασαν ώρες που ψάχνω, μαθαίνω, εμηνερώνομαι, χίλιες σκέψεις, τόσο διαφορετικές από τις πρώτες, τις γραμμένες και σταλμένες, ήδη, τις τόσο εγωιστικές!
Τελικά, πόσο εύκολα πονάμε εμείς οι άνθρωποι, ανθρώπους που δεν ξέρουμε;
Πόσο;
Με πόνεσε και τον πόνεσα.
Δεν ήξερα όμως, πόσο τον είχα "πονέσει".
Κι εκείνος πάλι, πώς δεν κατάλαβε, ότι κι εγώ από πόνο το έκανα;
Και τι έκανα;
Τους πόνους μας ένωσα
....
εδώ οι τελίτσες.
Στεναχωρημένη, έτσι κι αλλιώς!
Είναι από κείνες τις στιγμές, τις στενάχωρες, που παλιές στιγμές, ίσως και χαρούμενες, έρχονται και κάθονται πάνω στις καινούργιες και τις κάνουν
.......
τελίτσες!
Σκατά!
Είπα: "Θ' αλλάξω", κολοκύθια!
Πήγα στο you tube να βρω τραγούδι, ανάλογο της στιγμής μου, που κρατάει εδώ και ώρες...
Ούτε λάστιχο να ήταν!
Μα είναι δυνατόν όλα τα τραγούδια να μιλάνε για έρωτα και για αγάπη;
Έλεος!
Ξέρω τα βασικά και χοντρά λάθη της ζωής μου.
Τ' αγαπάω κιόλας και αναλαμβάνω τις συνέπειες.
Στα λεπτά λάθη, από ορθογραφικά ως συμπεριφοράς, προσπαθώ να διορθώνομαι.
Στα εν αγνοία μου, όμως, μέγα πρόβλημα!
....Απόψε, παραδέχτηκα το Φεις, που έχει μια εντολή απενεργοποίησης λογαριασμού, για όσο ή και για πάντα.
Εκεί, όλα διορθώνονται, απ' όλα φεύγεις.
Δε σε βλέπουν, δεν βλέπεις, κανέναν δεν ενοχλείς.
Αν γινόταν το ίδιο με τα μπλογκς και το γιου, μου, σου, του, πόσο απλά θα ήταν όλα!
Κι αν γίνεται και δεν το ξέρω, θα πρέπει να το μάθω.
Κι αν το μάθω όμως και σε άλλες λάστιχο στιγμές, το κάνω, ποιόν θα έχω "σώσει" τελικά;
Πόσο μπορεί να κινδυνεύει ο κόσμος από μένα;
Και πόσο εγώ, απ' αυτόν;
.............
Δε ξέρω, χάθηκα.
Αποφασισμένη για καινούργιες αλλαγές, πάλι.
Αναγκαστικά.
Πάλι και ξαναπάλι.
Έχει ανάποδες στιγμές η ζωή, χιλιάδες!
Όσες και στροφές!
Έφτασα σε αδιέξοδο με τα λάθη που κάνει η ζωή.
...Και τελικά, η ζωή είναι, εμείς, οι άνθρωποι!
Οι μικροί ή οι μεγάλοι.
Οι άσημοι ή οι διάσημοι.
Οι φτωχοί ή οι πλούσιοι.
Πες το, ρε Στράτο, κι ας μιλάει για αγάπες!
Λάθη μεγάλα και για να μην τα συνεχίσω, θα πάω για ύπνο, νωρίτερα.
Κάποια καλά και έτοιμα θέματα που είχα, αναβάλλονται, ως νεωτέρας.
Μάς προέκυψε.
Μέσα και το "ως νεωτέρας", καλύτερης ψυχολογίας, κυρίως!
